Nada Alimanović, izbjeglica iz Bosne i Hercegovine, nekada je bila poštovana profesorka klavira. Godinama je prenosila znanje i ljubav prema muzici mladim generacijama, ali se prije 2 godine pisalo da živi u potpuno drugačijoj stvarnosti – zaboravljena, usamljena i bez ikakvih primanja.

Šta se upravo sada dešava sa Nadom, nemamo zvanične informacije.

Život u školskoj prostoriji

Svoje dane provodi u maloj, neuslovnoj prostoriji jedne seoske škole u Mačkovcu kod Kuršumlije. Samo jedan zid je dijeli od učionice u kojoj učitelj predaje djeci, a ona spava na podu, bez kreveta i osnovnog nameštaja.

„Za ovu nedjelju imam jedan hljeb i nekoliko palenti. To mi je hrana do petka. Nemam nikakva primanja. Moj brat mi šalje 100 evra mjesečno, ali ni on ne može više da izdvoji“, priča Nada.

Borba za osnovne potrebe

Crveni krst joj, kako kaže, ne pomaže jer je prijavljena u Šapcu. Najteže joj pada to što nema ni pitku vodu. Zbog toga pešači i vuče teške torbe sa vodom i mlijekom uzbrdo.

„Mučim se kao Isus Hristos. Nema ko vodu da mi donese. Za tri mjeseca sam oslabila 20 kilograma. Ne znam da li je to zbog bolesti, ali nemam osiguranje da bih otišla kod ljekara“, dodaje ona.

Skromne želje i radost zbog pomoći

Kada su joj humanitarci doneli hranu i vodu, Nada nije krila oduševljenje. Posebno ju je obradovao ajvar.

„Sada sam sita. Bila sam željna baš ajvara. Slistila sam ga, ne mogu da se zasitim“, rekla je kroz osmijeh.

Ono što najviše govori o njenoj skromnosti jeste molba koju je izrekla:

„Ako dolazite ponovo, ne morate da mi donosite hranu. Ako imate metlu ili džoger, to bi mi mnogo značilo.

Život u apsolutnoj bijedi

Prostorija u kojoj živi nema osnovne uslove za život. Nema krevet, nema ormare, niti televizor koji joj je pet mjeseci bio jedini prozor u svijet. Sramota zbog uslova u kojima živi sprječava je da često govori o svojoj muci, jer ne želi da optereti porodicu.

„Evo u kakvom haosu živim. Nemam vodu da operem ruke, a kamoli da čistim. Spavam na podu, grejem se na malu grejalicu. Sramota me je da me porodica vidi ovakvu“, kaže Nada tiho.

Zaboravljena od svih

Sudbina Nade Alimanović još jednom pokazuje koliko lako čovjek može od uglednog i poštovanog života završiti u bijedi i zaboravu. Nekada profesorka koja je djecu učila muzici i ljepoti, danas se bori za parče hljeba i malo pitke vode.

Put od Sarajeva do Srbije

Životni put Nade Alimanović bio je pun selidbi i izazova. Njen otac bio je vojno lice iz Leskovca, majka iz Šapca, a porodica je živjela u Prištini, Beogradu i kasnije Sarajevu, gdje ih je zatekao rat. Godine 1992. Nada dolazi u Šabac i prijavljuje se u kolektivni centar. Od 1995. do 2003. godine radila je u Srednjoj muzičkoj školi u Sremskoj Mitrovici, a zatim se preselila u Negotin, gde je u Muzičkoj školi „Stevan Mokranjac“ uz posao dobila i stan na korišćenje.

Problemi sa licencom i gubitak posla

Sve je išlo svojim tokom do 2008. godine, kada se otvorilo pitanje licence. Tada ostaje bez posla, ali se naredne godine prijavljuje na konkurs i dobija zaposlenje u Muzičkoj školi „Kornelije Stanković“ iz Prokuplja, izdvojeno odjeljenje u Kuršumliji.

Međutim, problem licence ponovo postaje presudan. Nakon smjene direktora i promene rukovodstva, Nada dobija otkaz. Inspekcija rada je vraća na posao dok traje sudski postupak, ali konačno pravosnažnom presudom gubi radni spor i u oktobru 2016. godine ostaje bez posla.

Noći na klupi u parku

Bez primanja i krova nad glavom, Nada je 2017. godine bila primorana da spava na klupi u gradskom parku u Kuršumliji. Prolaznici i prodavci iz okolnih kioska s nevjericom su posmatrali obrazovanu profesorku, zamotanu u ćebe na hladnom jutru. Neki su govorili da je očigledno da se radi o ženi velikog obrazovanja, ali i da ima ozbiljne životne probleme.

Posljednje informacije o Nadu objavili su mediji 2023. godine, a šta se sada dešava sa njom, nemamo zvanične informacije, prenosi Stil.