Međutim, istorija nam otkriva manje poznatu, ali jednako fascinantnu priču o ženama gladijatorkama koje su se, poput svojih muških kolega, borile u areni i pokazivale nevjerovatnu hrabrost i vještinu.

Ko su bile žene gladijatorke?

Žene gladijatorke, poznate kao “gladiatrices” (lat. gladiatrix), bile su rijetke, ali su ipak postojale u rimskoj areni. Ove hrabre žene borile su se protiv drugih žena, a ponekad čak i protiv muškaraca, u borbama koje su često bile spektakl za publiku. Iako se o njima zna mnogo manje nego o muškim gladijatorima, arheološki nalazi i istorijski izvori svjedoče o njihovom postojanju.

Istorijski izvori i arheološki nalazi

Prema rimskim izvorima, carevi kao što su Neron i Domicijan voljeli su da priređuju raskošne proslave na kojima su bile žene gladijatorice kao novina. Rimski istoričar Kasije Dio pisao je o višednevnom festivalu Neronu koji je održan u čast njegove majke 59. godine, gdje su muškarci i žene iz više klase „gonili konje, ubijali divlje zvjeri i borili se protiv gladijatora, neki dobrovoljno, a neki protiv svoje volje“. Rimski istoričar i političar Tacit nazvao je Neronove žene gladijatorice feminarum, što je termin rezervisan za žene više klase, pišući da su se „mnoge ugledne dame i senatori osramotili pojavljivanjem u amfiteatru.

Jedan od rijetkih dokaza je mermerni reljef iz Halikarnasa (današnji Bodrum, Turska) koji se nalazi u Britanskom muzeju, Datira iz drugog vijeka, prikazuje dvije gladijatorke, Amazonku i Ahiliju, u borbi. Obje su prikazane u toplesu sa podignutim mačevima i minimalnim oklopom.

Druga je statueta koja se nalazi u Museum fur Kunst und Geverbein u Hamburgu. Dugo se vjerovalo da je žena koja se čisti instrumentom za kupanje, Manas je 2012. identifikovao figuru kao gladijatorku.

Iako su ovakvi nalazi rijetki, oni jasno ukazuju na to da su žene gladijatorke bile dio rimskog svijeta.

Zašto su se žene borile u areni?

Motivi koji su žene navodili da postanu gladijatorke bili su različiti. Neke su se borile iz nužde – bile su robinje ili kriminalke koje su bile primorane na borbu. Druge su, međutim, to radile iz želje za slavom, uzbuđenjem ili čak zbog pritiska društva.

U nekim slučajevima, žene iz viših slojeva društva odlučivale su da se okušaju u areni, možda kao izraz svoje nezavisnosti ili da bi dokazale svoju hrabrost i vještinu.

Borbe žena gladijatorki

Borbe žena gladijatorki često su bile priređivane kao posebna atrakcija na velikim događajima, iako su bile rjeđe od borbi muškaraca. Ove borbe bile su spektakl, a publika je sa divljenjem posmatrala žene koje su se hrabro borile, uprkos fizičkim i društvenim preprekama.

Jedan od najpoznatijih zapisa o borbi žena gladijatorki dolazi iz priče o borbi između dvije žene, Amazonke i Achillie, koje su se borile u vrijeme cara Nerona. Njihova borba je opisana kao izuzetno hrabra, a obje žene su nakon toga dobile slobodu kao nagradu za svoju vještinu i hrabrost.

Kraj žena gladijatorki

Iako su žene gladijatorke bile dio rimskog spektakla, njihov broj i značaj počeli su da opadaju krajem prvog vijeka nove ere. Car Septimije Sever zabranio je ženama da se bore u areni 200. godine nove ere, smatrajući to neprimjerenim za žene. Ipak, njihovo naslijeđe ostalo je dio fascinantne i manje poznate istorije Rimskog carstva.

Žene gladijatorke predstavljaju jednu od najzanimljivijih i najmanje poznatih strana rimskog svijeta. Njihova priča je svjedočanstvo o hrabrosti i odlučnosti žena koje su, uprkos svim preprekama, uspjele da se izbore za svoje mjesto u areni. Iako ih je istorija dugo zaboravljala, one zaslužuju da budu prepoznate kao pravi ratnici svog vremena, dostojni svakog divljenja.

(24sedam)