Josip Broz Tito je suvereno vladao čitavom Jugoslavijom, a njegovoj politici i vještini da toliki narod drži na okupu pod slogom "bratstva i jedinstva" očaravao je čelnike brojnih država. Gotovo niko nije smeo da mu protivriječi, međutim postojao je jedna čovek koji je čuvenom državniku odsječno rekao "ne". Naime, radi se o neustrašivom Slobodanu Peneziću Krcunu!

Nemilosrdni mač revolucije i nježni otac, osnivač zloglasnog Odjeljenja za zaštitu naroda u Srbiji, boem, vojnik i emotivac, komunista i pomalo nacionalista. Sve je to bio čuveni Krcun! Uvijek na strani Srbije.

Smrt pod velom tajni

Naime, Krcun je poginuo i saobraćajnoj nezgodi na Ibarskoj magistrali u Šopiću kod Lazarevca 6. novembra 1964. godine. Otkako se tragedija desila, pojavile su se glasine da se nije radilo o nesreći. Iako su priče postajale sve jače, nikada nisu dokazane, ali se mogu čuti i skoro šest decenija kasnije. Smatralo se da je njegovo ubistvo naručio večiti predsjednik Josip Broz Tito, a razlog je bio Penezićeva otvorena privrženost Srbima.

Oni hrabriji prepričavali su vic u kojem Tito, kada mu je saopšteno da je Krcun poginuo, pogledao na sat i rekao:"U, majku mu, već je pola jedan?!"

Krasio ga nepokolebljiv stav

Po mišljenju mnogih stručnjaka, imao je oreol hrabrosti.

- Krcun je neko kome su ispjevane pjesme, a kasnije u savremenim uslovima, bio je primjer pravog policajca, imao oreol hrabrosti. U tim nacionalnim svojatanjima bilo je tvrdnji da je bio jedini Srbin koji je mogao i smio Titu da lupi rukom o sto, u to nisam baš siguran, ali je svakako bio vrlo blizak najvišoj nomenklaturi - rekao je profesor fakulteta za diplomatiju i bezbednost Radojica Lazić za BBC.

Kako je izgledao odnos Krcuna i Tita?

Krcun je u ratu bio partizanski komesar i osnivač srpske bezbjednosne službe, a zatim ministar policije, potpredsjednik, a potom i predsjednik srpske Vlade. Životni put Penezića je danas bitan, jer kroz njega možemo sagledati jedno od lica Srbije u Drugom svetskom ratu, ali i poslije, tokom formiranja takozvane Titove Jugoslavije.

- Prek i osion, "hljeb i otrov revolucije", čovjek koji je kao ministar unutrašnjih poslova umio da zanoći u zatvoru među zatvorenicima, predan Josipu Brozu i onome što je on u njegovim očima predstavljao, do kraja. U arhivskoj građi koju čuva užički Arhiv otkriva se kao nežan, brižan supružnik. U javnosti vatren, u privatnom životu blag i posvećen - ocjenjuje Željko Marković, direktor Istorijskog arhiva u Užicu za BBC.

Krcun je imao značajnu ulogu u likvidacijama ostataka kvislinških formacija i četničkih snaga, gušenju pobuna, kao i kasnije, u obračunu sa pristalicama Informbiroa, kao prvi čovjek Ozne, a kasnije i Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije.

Dva pokreta otpora - četnički i partizanski - borili su se i ubijali međusobno tokom Drugogo svjetskog rata, sa druge strane ratovali su i sa Nijemcima! Saveznici od 1943. godine staju na stranu partizanskog pokreta, što je važna podrška za njihovu konačnu pobjedu na prostoru bivše Jugoslavije.

- Istoriju najčešće pišu pobjednici i da se razumijemo, partizani su na kraju rata imali obavezu da se razračunaju sa ogromnim bandama koje su bile odmetnute po šumama, uključujući sve ostalo što se dešavalo po drugim republikama - kaže Lazić.

Kada je počeo Drugi svjetski rat, Penezić je imao 22, a Tito 48 godina.

- Čitavu generaciju srpskih momčića zanijela je ideja ravnopravnosti i pravde, a odista, poteklo je mnogo krvi i Titovih sledbenika i Titovih protivnika. I jednih i drugih, najviše Srba, i to je naša nacionalna tragedija. Krcuna posmatram u kontekstu te tragedije, u ulozi počinioca, ali i žrtve, u jednom širem filozofskom kontekstu - navodi Marković.

Sa samo 19 godina mladi Užičanin i brucoš Poljoprivrednog fakultet pridružio revolucionarnom komunističkom pokretu, kao i brojni njegovi vršnjaci. Bio je željan pravde, te je zbog učešća na demonstracijama povodom šestomjesečnog pomena patrijarhu Varnavi uhapšen 1937. godine. Interesantna je činjenica da će dvije decenije kasnije baš on učestvovati u proglašavanju poglavara Srpske pravoslavne crkve, patrijarha Germana, kao ministar policije.

Sam krojio svoju sudbinu

Kako sam piše u životopisu objavljenom u knjizi „Glasnost ćutanja", pokretu otpora je pomagao tako što je kod sebe krio brošure, nekad čak i u rupi od klozeta. Toliko je bio vezan za sve što se dešavalo na Univerzitetu da je na početku raspusta, kada je trebalo da se vrati kući, „plakao kao malo dijete".

Već sljedeće godine batalio je fakultet, ali i izlaske, i ozbiljno pristupio pokretu - više nego išta želio je da bude „pošten i čestiti revolucionar". U to vrijeme već dobija nadimak Krcun, po junaku stripa Krcunu, objavljivanom u tadašnjem satiričnom časopisu Jež, i to ime mu je pomoglo da se krije sve do početka rata. Po drugim tumačenjima, Peneziću su se u toku hoda dodirivala i krckala koljena, pa je to bio razlog za ovaj nadimak.

Svojoj biografiji opisao je sve strahote bombardovanja Beograda, te i pljačku na koju je naišao. Sa kolonom izbjeglica krenuo je te noći ka Valjevu, ali su ih usput iz vazduha iz mitraljeza gađali njemački vojnici.

Uz jezive scene stradanja piše i koliko od Prvog svjetskog rata nije volio Nijemce, da je rado vjerovao u izmišljenu priču njegovog brata da su Nijemci pobjegli iz Srbije 1918. jer se on rodio. Ratni vihor odnosi ga u unutrašnjost Srbije i rodno mesto, a posle pada Užica sa „drugovima" ide dalje, po šumama i gorama.

Hrabar borac

Titovu sliku je, navodno, tokom cijelog rata nosio u unutrašnjem džepu vojničke bluze. Krcun se borio u mnogim bitkama, između ostalih na Sutjesci, ali je istovremeno napredovao i u partijskoj hijerarhiji. Više mu je priličila uniforma, no civilno odijelo, pišu biografi.

A onda je u ljeto 1944, na ostrvu Vis dobio zadatak da formira Odeljenje za zaštitu naroda u Srbiji - Ozna - bezbednosnu kontraobaveštajnu službu nove Jugoslavije. Šef mu je bio Aleksandar Ranković.

Krcun je imao nezaobilaznu ulogu u sistemu masovne represije prema političkim protivnicima, prisutnom prilikom ustoličenja komunističkog režima, ocjenjuje istoričar Srđan Cvetković.

Kada govorimo o likvidacijama bez suđenja, o montiranim procesima, o slanju ljudi na Goli otok, ne možemo a da ne govorimo i o Krcunu, koji je u tom periodu bio na čelu republičke Ozne. Ipak bi bilo nepošteno pripisati njemu sve ove zločine, jer su iznad njega bili i Aleksandar Ranković i usko partijsko rukovodstvo i na vrhu piramide sam Tito - izjavio je Cvetković za Danas.

Na čelu ekipa koja se bavila hapšenjem Draže Mihailovića

Prema istorijskim dokumentima, Krcun je kao prvi čovjek Ozne za Srbiju bio jedan od rukovodilaca te akcije - hvatanje generala i četničkog komandanta Dragoljuba Mihailovića. Međutim, i ovaj zadatak su pratile kontroverze jer je, po sopstvenom priznanju, Krcun poštovao Mihailovića.

Mihailovića je jugoslovenski sud 1946. godine osudio na smrt zbog izdaje i saradnje sa nacističkom Nemačkom.

- Poštovao ga je kao vojnika i kao rodoljuba, jedino što mu je zamjerao je da je bio protiv Tita, a za kralja. I to mu nije mogao ni zaboraviti, niti oprostiti.Ta nemogućnost zaborava i oprosta izrodila je osvetnički nagon - navodi Marković.

Emotivac iza oklopa

Za razliku od slike nemilosrdnog policajca, knjiga „Krcun pisma bez kurira" u kojoj su objavljena pisma razmjenjivana sa ženom i djecom, otkriva njegovu emotivnu stranu.

U nježnim porukama nije propuštao priliku da njoj i djeci prenese ljubav i poljupce. Ipak, žalio je što to nisu „prava ljubavna" pisma - znao je da u takvim prepiskama nema puno diskrecije.

Pričalo se i da Krcun voli alkohol, a to potvrđuju i pisma ženi gdje on, u brojnim unutrašnjim razmišljanjima i dilemama, jednom prilikom navodi da bi želio da prestane da pije i napravi nešto od života.

Brižan otac

Penezićev sin Srđa, reditelj koji je dugo živio u Americi i tek se nedavno vratio u Srbiju, za oca kaže da je bio upravo to - otac.

- Bio je veoma pažljiv, učio me je da, između ostalog, vozim bicikl i ja to pamtim, a razna mišljenja o njemu - vrlo pozitivna i vrlo negativna, ostavljam tim ljudima. Nadam se da će ih prevazići, jer od njega ne bi trebalo praviti ni kult, ni najgoreg čoveka na svetu, jer je bio čovek od krvi i mesa - naveo je naslednik Penezića.

Ivan Ivanji, Titov prevodilac i hroničar jugoslovenskog doba, pisao je o Krcunu kao „saradniku" u političkom nedeljniku Mladost koji je izlazio 1950-ih. Penezić je tada na mestu ministra policije, a kasnije premijera Srbije, a Ivanji ga u Vremenu opisuje kao „tragičnu ličnost".

„I da odmah kažem: Krcun nije bio nikakav cenzor, nego veoma koristan saradnik, jer je uprkos neverovatnoj količini alkohola koju je trošio - nisam više nikoga u životu sreo ko je tako brzo tako mnogo pio - imao još uvek fenomenalno pamćenje - piše Ivan i dodaje:

- Na osnovu sitnih detalja - šala oko vrata, olovke na stolu, nekog lica u pozadini, pejzaža - tumačio je fotografije bez ikakvih bilješki u pozadini, prepoznavao ko je ko i kada je otprilike snimljena.

Razlaz sa Titom: "Stari, sve ti je dobro, samo šteta što nisi Srbin!"

Krcun je najviše sarađivao sa Aleksandrom Rankovićem, što je vuklo korijene iz rata, a i po prirodi poslova koje su obavljali u novoj državi.

- Prema političarima iz drugih republika umio je da bude oštar na jeziku, a pod njegove britke opaske naletala je i ličnost Josipa Broza. Zna se vrlo dobro da mu je jednom odbrusio: `Stari sve ti je dobro, samo šteta što nisi Srbin`", podsjeća Marković.

I istče da je i sam Penezić u jednom momentu osjetio da je bio iskorišćen i izdan".

- Kada politički sazrijeva, naročito šezdesetih godina prošlog stoljeća, shvata da se sudbina Srbije mora krojiti u Srbiji, ali ne van jugoslovenskog konteksta. To je jako važno kao pouka. Međutim, kako kaže naš narod: 'Nije mu se dalo', a dodajem da ni on mnogima nije dopuštao - ocjenjuje Marković.

Posljednji susret sa Titom

On se navodno odigrao krajem 1963, godinu prije Krcunove smrti, kada je Tito njega i Rankovića pozvao na Brione. Penezić je navodno Brozu rekao da je nekorektan prema Srbima posljednjih godina, da ih udaljava od sebe i upitao kako to da su mu sumnjivi svi Srbi, istaknuti ratni komandanti.

- Tito se, prema svedočenjima, naljutio i htio da se udalji, a Krcun mu je dobacio: „Jedino ne znam kad će doći red na nas dvojicu", misleći na sebe i Rankovića - opisuje istoričar Venceslav Glišić.

Krcunova smrt do danas misterija

Prema zvaničnoj verziji, Krcun je pred polazak na partijsku konferenciju u Užicu dobio novi automobil. Usput ih je uhvatio pljusak i zbog blata na putu, auto je proklizao, a vozač Milorad Lomić izgubio kontrolu. Auto se kretao brzinom od 130 kilometara na sat, sletjelo s puta i udarilo u drvo, piše BBC.

Sa Krcunom je poginuo i njegov dugogodišnji saborac Svetolik Lazarević Laza, a u automobilu je bila i Olga Živković. Poslije vijesti o nesreći, počele su da kruže priče da je Krcun ubijen. Tito je, navodno, tu tezu podržao, rekao je Srđa Penezić u jednom intervjuu.

Poslije Krcunove smrti, zazvonio je kućni telefon i neko se predstavio kao da zove iz „kabineta maršala Tita". Tada 12-godišnjak, Srđa je mislio je da se radi o neslanoj šali, ali je njegova majka uzela slušalicu i nastavila razgovor. Nekoliko dana kasnije je otišla na sastanak kod Tita, što će Srđa saznati mnogo godina kasnije od književnika Dobrice Ćosića u Njujorku.

„Dobrica mi je tad rekao da mu je majka pričala da je ta posjeta Titu bila bukvalno da ga ona pita da li ima neke istine u tome da je moj otac ubijen. Drugim rečima, ona je to govorkanje uzimala dovoljno ozbiljno - ispričao je Penezić mlađi 2016. godine.

Uslijedio je neočekivan Titov odgovor.

- Zanimljiv je Titov odgovor, koji je sigurno lažan jer je bio veliki manipulator, on je rekao `Jeste, ubio ga je Ranković` i moja majka je shvatila da je to neistina - dodao je Srđa Penezić.

Tito nije bio na sahrani tadašnjeg srpskog premijera, već je tog dana primio holivudskog glumca Kirka Daglasa. A porodici Penezić je poslat telegram saučešća.