Ko je zapravo bio Riga od Fere i čime je on zadužio Beograd, kada je dobio i ulicu i spomenik i spomen ploču, i sve to u srcu metropole?

Riga od Fere svoju životnu avanturu završio je u Beogradu, gdje je skončao u mutnim vodama Dunava 13. juna 1798. godine. Beograd je bila posljednja stanica na slavnom putu grčkog revolucionara i njegov grob, a životom koji je živio zanavek je zadužio kako Beograd, tako i čitav pravoslavni živalja, piše Istorijski zabavnik.

Feraios rođen je 1757. godine u bogatoj porodici cincarskog porekla u selu Velestinu u Tesaliji, pa se u skladu sa tim tokom života Riga i potpisivao kao Velestinac ili Tesalac. Tek nakon smrti ovenčan je nadimkom “od Fere”, s obzirom da se u blizini njegovog rodnog mjesta uzdizao antički grada Fera.

Ubio uticajnog Turčina

Ovaj Grk se školovao za učitelja, no život mu je predodredio daleko burniju sudbinu… Ako je vjerovati predanju, Riga je još kao 20-godišnjak morao da napusti rodno selo nakon što je ubio lokalnog uticajog Turčina, a utočište je našao na obroncima Olimpa gdje se pridužio jednoj vojničkoj skupini.

Sreću je dalje potražio u “gradu svih Grka” – Konstantinopolju, gdje je poput većine došljaka radio kao sekretar jednog velikodostojnika, polako ali sigurno šireći svoje profesionale vještine i društvene veze.

Prateći svog poslodavca koji je postavljen za kneza u Vlaškoj, Valestinac se obreo u Bukureštu, gdje je naučio nekoliko jezika, ali se i pošteno obogatio, i postao jedna od tamošnjih viđenijih muškaraca, koji je svojom pojavom vazda izazivao pažnju i podsticao javnost da o njemu šire svakojake priče.

Od prijatelja do krvnika

Tokom Rusko-turskog rata (1787 – 1792) sklopio je blisko prijateljstvo sa otomanskim oficirem Osmanom Pazvangluom, a potom je i “sačuvao glavu” paši od Vidina… No, život umije da bude čudna igra… godinama kasnije od pouzdanih prijatelja, Turci će postati ljuti protivnici ovog Grka.

U to doba, u centralnoj Evropi polako se “budila” Francuska revolucija, a Riga je upijao” njene ideje, vjerujući da će nešto slično moći da zaživi i na njegovom Balkanu. I tako je započeo svoj put ka dizanju ustanka – njegovo najdublje uvjerenje bilo je da je moguće samopredeljenje pravoslavnog življa unutar Otomanskog carstva, i u tome je tražio podršku od grčkih episkopa i pobunjeničkih vođa.

Tih mjeseci svoje ideje pretočio je i na papir, kada je napisao čuvenu grčku verziju Marseljeze, himne francuskih revolucionara.

“Velika Grčka” i ujedinjenom Balkanu

Već 1793. Rigu od Fere “talasi” sudbine “nasukali” su na tlo Beča, gdje je uređivao grčke novine “Efemeris”, ali i kulturno se uzdizao – bio je redovan gost biblioteka, opera i pozorišta. Objavio je i dva djela napisana još u Vlaškoj - “Školu delikatnih ljubavnika” (slobodan prevod priča francuskog pisca Restifa de la Britona) i “Procvat prirode” u kojoj se zalaže za tezu da “ko razmišlja slobodno, razmišlja pravilno”..

Ali, pored ovih “građanskih” obaveza, Riga je aktivno radio i na revolucionarnim aktivnostima - objavljivao je ilegalne tekstove, štampao je revolucionarne plamflete koji su podsticali opštebalkanski ustanak protiv Osmanlija, te mapu Velike Grčke koja je sadržala Konstantinopolj.

Valestinac je pozivao na bunu ujedinjene naroda Balkana i Male Azije – vjerovao je da će se Grci, Srbi, Arapi i Jermeni boriti protiv sultana i raditi na osnivanju “Grčke demokratije”, formiranje jedne države slobodnih pojedinaca bez nacionalne ili religijske diskriminacije.

Glavni cilj bio je dobiti Napoleonovu pomoć i podršku i Riga je u jednom trenutku započeo dopisivanja sa francuskim imperatorom, poslavši mu čak i tabakeru napravljenu od lovorovog korena iz Apolonovog hrama.

U želji da se i uživo vidi sa legendarnim vojskovođom krenuo je put Venecije. U isto doba, on je po savjetu saradnika i prijatelja, shvatio da još uvek nije vreme za dizanje ustanka, te je rešio da se dokopa sigurnog tla – Grčke. No, u Trstu, u pokušaju da se vrati u domovinu, pao je u ruke austrijskih vlasti, a da sve bude mnogo mučnije izdao ga je njegov sunarodnik, jedan grčki trgovac.

Posljednji dani i Beograd kao “grobnica”

Habzburzi, tada saveznici Osmanlija, i sami duboko uznemireni Riginim revolucionarnim projektom, proslijedili su ga na milost i nemilost turskom upravniku u Beogradu. Odmah po hapšenju, pisac je pokušao da sebi oduzme život, ali neuspješno… Bila mu je suđena duga i teška smrt.

Turci su prvobitno željeli da Rigu Velestinca i sedmoricu njegovih saradnika pošalju u Konstatntinopolj kako bi im sultan odredio kaznu, ali plašila ih je ideja da bi Osman Pazvanoglu, nekadašnji blizak prijatelj Rige, mogao da ih oslobodi… Nakon 40 dana mučenja i zatočeništva u Kuli Nebojša, stigao je dopis o pogubljenju Rige i svih njegovih drugova.

Tako i bi – Riga je zadavljen 24. juna 1798. godine, a potom bačen u vode Dunava. Predanje kaže da je pred smrt izgovorio velike riječi: “Ja sam posijao bogato sjeme. Dolazi čas kada će moja zemlja brati slavno voće”.

Na Balkanu ovaj Grk ostao je zapamaćen kao jedan od najvećih revolucionara svih vremena i čovjek koji je “prvi pokušao da organizuje širok ustanički pokret svih balkanskih naroda protiv otomanske vladavine”. Vođen jasnom viziom o nacionalnoj nezavisnosti balkanskih naroda izbubio je život.

U svojim pjesmama podsticao je sunarodnike da napuste gradove i otisnu se u planine kako bi nesmetano uživali u slobodi, ali je budio i revolucionarni žar. Na jednostavnom i modernom grčkom jeziku pisao je o okrutnom turskom sistemu danka o krvi, o tlačenju, o pretvaranju crkvi u džamije…

Najčuvenija revolucionarna pjesma

Jedna od najčuvenijih revolucionarnih pjesama koje je napisao jeste “Turio”, odakle je i dan danas čuvena krilatica: “Bolje je živjeti jedan sat kao slobodan, nego četrdeset godina biti rob”.

Sloboda jeste bila osnovno načelo i zvijezda vodilje Riginih ubeđenja – tako je živio od rane mladosti do posljednje sekunde svog života koje je iskoristio da neprijatelju poruči da njegov kraj nije kraj ideje o slobodi.

Čak i u teškim okovima, Riga od Fere bio je najslobodniji čovjek na svijetu, čovjek koji je disao i živio slobodu, koji je mislio svojom glavom, slijedio svoje ideale, hrabro i junački prkoseći svima na putu do sna o nezavisnom Balkanu… I zaista, kako je i sam vjerovao na izmaku života, njegova smrt nije zatrla “sjeme” koje je posijao.

(Istorijski zabavnik, S. Pavlović)