NAJVEĆA ROK ZVIJEZDA SVOG VREMENA Tri decenije od tragične smrti Kurta Kobejna

Aloonline.ba | Poznati ∙ 05.04.24 09:53 ∙ 0

Kada je lider, gitarista i vokal benda "Nirvana" Kurt Kobejn prije tačno 30 godina, 5. aprila 1994, u stakleniku u zadnjem dijelu svoje kuće u Sijetlu pucao sebi u glavu, taj čin doslovno je, osim tragičnog kraja potresne sudbine jednog talentovanog umjetnika, označio i definitivni kraj jedne ere u rokenrol muzici

PRINTSCREEN/YOUTUBE

U trenutku smrti Kurt je bio najveća rok zvijezda svog vremena, ali kada je pronađen, u ruci mu je bila sačmarica, u njegovom krvotoku smrtonosni koktel heroina i valijuma, a pored njega neuredna samoubilačka poruka, nažvrljana crvenim mastilom i završena citatom stihova Nila Janga: „Bolje je izgorjeti nego izblijedjeti“.

Bio je mlad, lijep, talentovan i uspješan umjetnik, ali, ispostavilo se, i preosjetljiva osoba sa brojnim problemima, čija je sirova i emocionalno intenzivna muzika probila u srce popularne kulture i obezbijedila mu trajnu poziciju u kulturnom panteonu. Tri decenije kasnije njegova smrt ostaje jedna od najvećih tragedija u istoriji rokenrola, a značaj njegovog života i djela je u konstantnom usponu interesa publike bez obzira na kreativne, društvene i generacijske promjene u pop kulturi.

Iza sebe je ostavio samo tri albuma. Na prvom od njih pod nazivom „Bleach“ čuje se sirovi, garažni zvuk tri mlada američka pankera koji dižu tako divlje beskompromisnu buku da sigurno nikada ne bi ni sanjali o slavi koja je spremna da ih proguta. Po svom izdanju, od strane male izdavačke kuće „Sub pop“ u junu 1989, album je izazvao dobar odziv kritičara, prodat je u 40.000 primjeraka i tiho napustio top-liste. Ipak, privukao je pažnju velike izdavačke kuće „Gefen“, koja je osjetila da se nešto kuva u alternativnoj sceni sjeveroistoka SAD i bacila je svoju korporativnu mašineriju u akciju kako bi izdala drugi album benda „Nevermind“, na kojem se činilo da Kobejnov egzistencijalni bijes i očaj utjelovljuju tjeskobu cijele generacije. Objavljen u septembru 1991. godine, album iza kojeg je stajala trojka u sastavu Kobejn, basista Kris Novoselić i bubnjar Dejv Grol, napao je top-liste nošen uvodnim singlom i pjesmom koja je definisala eru, bezvremenom himnom „Smells Like Teen Spirit “ i na kraju je prodat u više od 30 miliona primjeraka širom svijeta, svrstavajući se među 50 najprodavanijih albuma svih vremena. Dvije godine kasnije „Nirvana“ je snimila njegov nastavak, koji će se pokazati kao njihov posljednji studijski album, koji se u radnom nazivu zvao „Mrzim sebe i želim da umrem“, ali je pod pritiskom izdavača nazan „In Utero „, bez previše obraćanja na suštinsku prvobitnu poruku.

Muzički gledano, to je bio pokušaj sirove reakcije Kobejna na svoju neočekivanu slavu i bogatstvo, pojačavajući zvučnu i poetsku brutalnost i emocionalnu iscrpljenost pod nadzorom kultnog producenta Stiva Albinija, ali je album prodat u 15 miliona primjeraka, što ga čini sigurno jedinim planski snimljenim nekomercijalnim albumom koji je ikada dostigao takve visine. Za široku javnost uznemireni Kobejn predstavljao je čistu sliku autentičnosti usred sjajne plastičnosti pop kulture, bio je istinski rokenrol heroj za svoje vrijeme i malo je koga interesovalo šta se krije iza željene projekcije.

Pa ipak, njegova smrt je prošla nezapaženo skoro 36 sati. Na dan kada je umro njegova supruga Kortni Lav bila je u Los Anđelesu sa njihovom 19-mjesečnom ćerkom Frensis Bin, pripremajući najnoviji album svog benda „Hol“. Prethodne sedmice Kobejn se prijavio u centar za rehabilitaciju od droga u LA nakon što se namjerno predozirao u Rimu mjesec dana ranije i bio spasen zahvaljujući slučajnim okolnostima. Ipak, Kurt je pobjegao iz ustanove i vratio se u Sijetl, a vijest o njegovoj smrti konačno je objavljena 8. aprila, kada je električar Geri Smit došao da postavi alarm u njegovu kuću i došao do jezivog otkrića. I tu počinje zagrobni život Kurta Kobejna, 30 godina u kojima su njegova slava, značenje i uticaj samo rasli. Nasilna Kobejnova smrt možda je najupečatljiviji čin samouništenja od strane bilo koje muzičke superzvijezde, metak u glavu ima surovu odlučnost koja prevazilazi neuredno, drogirano i pijano bježanje drugih članova zloglasnog „Kluba 27“ poput Brajana Džonsa, Džima Morisona, Džimija Hendriksa, Dženis Džoplin i odnedavno Ejmi Vajnhaus, sviju mrtvih prije svog 28. rođendana.

Ako je „Nirvana“ bila velika stvar prije nego što je Kobejn umro, od tada su postali monumentalni, a njihov uticaj je imao globalni, međugeneracijski odjek, možda i posljednji u rok muzici sa takvim značajem i intenzitetom.

Iz skromne diskografije nastala je beskonačna industrija grabljenja profita na račun mrtve zvijezde, što je, da ironija bude veća, bila jedna od stvari koja je Kurta otjerala u smrt. Bilo je živih albuma, kompilacija i boks-setova, dokumentarnih filmova, pa čak i opere („Posljednji dani“ iz 2022. koja je sama po sebi reinterpretacija istoimenog filma Gusa van Santa iz 2005). Izdavači su kreirali bujicu monografija, biografija i kritika, uključujući i Kurtovu kolekciju spisa i crteža sakupljenih iz njegovih rukom pisanih bilježnica. I dalje se čini da je apetit javnosti za Kobejnom i bendom koji je vodio daleko od pada interesovanja.

Šta je to u „Nirvaninoj“ muzici koja nastavlja da zavodi svaku novu generaciju koja se s njom susretne? Kao tekstopisac Kobejn je pronašao način da kombinuje zaraznu i pop strukturu bendova poput „Bitlsa“, „R.E.M“ sa bučnom snagom klasičnog roka i žestokom art-pank energijom koja podsjeća na „Sonik Jut“ ili „Piksiz“. Bend okupljen da oživi njegove pjesme teško je mogao biti bolji, Novoselićeve bas linije su ubjedljive i očaravajuće, Grolovi bubnjevi pankerski pomahnitali, a opet precizni, dok je distorzirana buka gitare savršeno nadograđena brutalno iskrenim vokalima. Mnogo se govorilo o načinu na koji „Nirvana“ pronalazi ravnotežu između tihog i glasnog, ali to je samo jedna od mnogih kontradiktornosti ugrađenih u njihovu muziku, koja se majstorski okreće između intimnosti i ekspanzivnosti, melanholije i bijesa, dubine i besmisla. U suštini tajne krije se formula stara koliko i muzika – dobra pjesma. Melodične i emocionalno bogate Kurtove pjesme zvuče jednako ubjedljivo u bučnom rok izdanju kao i na ogoljenom, akustičnom „MTV Unplugged In New York „, posthumno izdatom akustičnom setu, snimljenom uživo pred publikom, koji je prodat u više od sedam miliona primjeraka. Kobejn je kasnije nerado priznao da je sa „Smells Like Teen Spirit “ pokušavao da napiše vrhunsku pop pjesmu, ambicija koja bi se smatrala potpuno izdajničkom na pank sceni, ali to i jeste muzička osnova, zarazna melodija i pamtljiv refren ukršteni sa emocionalnom direktnošću i rokerskom energijom.

Sve to na neki način objašnjava zašto su „Nirvanine“ pjesme opstale dok su mnogi njihovi savremenici brzo izblijedjeli, jer kad se skinu guste naslage nostalgije, bezgranična pohlepa diskografske industrije i fanovska mitomanija, u suštini ostaje ono što je bilo jedino važno prije tog nesrećnog pucnja 5. aprila 1994. godine, a to je, da ne bude dileme, samo muzika.

Goldberg

Bivši menadžer „Nirvane“ Dani Goldberg iznio je vrlo zanimljivu tezu zašto je Kurtova smrt bila početak nove ere u pop muzici.

– Mislim da je u smislu ikona Kurt bio na neki način posljednja ikona rok ere, a onda je počela era hip-hopa. Očigledno, u generaciji naše djece hip-hop je bio dominantan glas za adolescenciju. Nije jedini, postojali su i drugi rok izvođači, ali ne samo da je bio ikona po dubini u kojoj je dotakao ljude, ta muzika je bila pop. Ta fuzija popa i andergraunda, mislim da rok nije proizveo nekog drugog ko bi to mogao da uradi osim Kurta. Mislim da je on vjerovatno posljednji iz tog doba – rekao je Goldberg.

BONUS VIDEO: