Od trenutka otkrića olupine Titanika 1985. godine, istraživače je mučilo jedno pitanje gdje su nestali svi ljudski ostaci, jer na dubini od gotovo četiri kilometra, na površini ogromnih metalnih krhotina, ne može se pronaći nijedan trag tijela putnika i članova posade koji su poginuli kobne noći 1912.

Dubina i pritisak

Na 3.800 metara ispod površine, pritisak vode je 380 puta veći od atmosferskog. Pod takvim pritiskom, tijelo se ne samo sabije, već i ubrzano propada, a morske struje i dinamično okruženje dodatno raznose sitne fragmente, čineći svaku moguću lokaciju prekrivenom sedimentom.

Hladnoća i mikroorganizmi

Temperatura vode na toj dubini rijetko prelazi 2 °C, što usporava truljenje, ali ne zaustavlja u potpunosti. Specijalne bakterije i ekstremofili uspijevaju da razgrade organsku materiju, “pojedu” meka tkiva i ostave samo riboksapate i minerale koji potom ulaze u hemijske reakcije sa gvožđem olupine.

Morski život koji čisti ostatke

Amfipodi, različite vrste crva i sitnih rakova, kao i ostali beskičmenjaci, razaraju sve što mogu da iskoriste kao izvor hrane. U kombinaciji sa hrono­logijom – više od 110 godina pod vodom – nijedna čestica tela nije ostala netaknuta ili prepoznatljiva.

Korozija metala i rast rustikula

Metal Titanika vremenom se pretvara u rđu i specijalne formacije zvane rustikuli. Ove narandžaste, porozne naslage “gutaju” okolni materijal, uključujući bilo kakve preostale kosti, nestajući zajedno sa svakim sitnim djelićem organskog porekla.

Nedostatak svjetla i kiseonika

Bez sunčeve svjetlosti i uz minimalan nivo rastvorenog kiseonika, proces razgradnje se odvija na neobičan način – oksidativne bakterije bolje funkcionišu u ovim uslovima, a tijelo doslovno “ispari” dok gvožđe olupine polako oksiduje.

Svi ovi faktori zajedno stvaraju tip “bezbjednog groblja” u kome ne ostaje ništa za vidjeti. Iako je priča o Titaniku vječna misterija, naučnici su sada rasvijetlili zašto je ostatke putnika gotovo nemoguće pronaći među šavovima i pukotinama slavne olupine.