TUŽNA GODIŠNJICA U ŠAMCU! Zločin bez kazne: Dvogodišnja Dejana ubijena sa trudnom majkom

Svirepo ubistvo Srpkinje Dragice Đaković koja je bila u poodmakloj trudnoći, i njene dvogodišnje ćerke Dejane predstavljaju simbol nekažnjenog zločina, varvarstva i ratnog užasa koji je devedesetih godina prošloga vijeka pogodio srpski narod Posavine. Bio je to samo jedan u nizu ratnih zločina koji su počinili pripadnici hrvatske vojske, u periodu od 1991. do 1995. tokom oružane agresije na Republiku Srpsku.

Dok je porodica Đaković sa nestrpljenjem iščekivala dolazak na svijet jednog novog života, ratne oluje već su uveliko tinjale. Fijuci granata, bombe i pucnjava postali su svakodnevna pojava. Pa ipak, majka Dragica i otac Mitar trudili su se da i sebi i svojoj mezimici Dejani obezbijede koliko toliko normalan život i da je zaštite od svih razaranja kojima su njihovo mjesto, njihov grad i država bili izloženi.

Nažalost, svanuo je i taj crni 10. novembar 1992. godine. Na meti hrvatske vojske našli su se civilni objekti, srpska sela, naselja, žene, deca… Na svom kućnom pragu u selu Batkuša tog hladnog, jesenjeg dana prekinuta su tri života – ubijene su dvogodišnja Dejana Đaković i njena majka Dragica koja je bila u šestom mjesecu trudnoće. Dakle, Dragica je ubijena sa svojom ćerkicom i svojim nerođenim detetom koje voljom nekih zlih i bezumnih ljudi nikada nije ugledalo svjetlost dana.

Tog dana zlo je dobilo svoj potpuni oblik! Znali su zlikovci i šta rade i koga napadaju, u šta pucaju..znali su ali im ruka nije zadrhtala!

Batkuša, mjesto u kojem nije bilo nikakvih borbenih dejstava više puta je bilo meta hrvatske artiljerije baš kao i ostala srpska sela pa čak i sam grad Šamac. Širom cijele opštine, planski i ciljano su gađane škole, dečija igrališta, crkve, pijace, bolnice, vrtići, stambene zgrade…hrvatske granate i snajperi ubijali su i Srbe i Bošnjake, i srpsku i bošnjačku decu…još teže je bilo tokom direktnih upada diverzanata u sela. To je bio klasičan vid terorisanja stanovništva, čist primer agresije i ratnog zločina protiv civilnog stanovništva, piše Moja Posavina.

Мalena Dejana je bila najveća radost svojih roditelja Mitra i Dragice. Njenom rođenju svi su se radovali, slavili, pjevali i veselili. Bio je to najlepši dan u životima Đakovića. Dejana je rođena u Ljubljani, u Sloveniji. Imali su roditelji stotine planova šta će i kako će kada je riječ o odrastanju njihove mezimice. A onda je stigao rat i prekinuo sve! Dejana je 2. avgusta proslavila svoj drugi rođendan, nažalost i posljednji…nije još naučila pisati ni prva slova, nije umjela ni da izgovori riječ „rat“ ali već je postala prijetnja „velikim hrvatskim bojovnicima“.

Tokom hrvatske agresije na Šamac (1992-1995) zvjerski je ubijeno više stotina građana srpske nacionalnosti. Osim Srba, u napadima velikohrvatskog agresora stradali su takođe i Bošnjaci i Romi ali i Hrvati. U naselju Domaljevac postojao je i logor za Srbe, a nema sela koje nije opustošeno ili razoreno tokom agresije….Prve srpske žrtve pale su još u aprilu 1992. godine, a prve granate na grad Šamac pale su još u maju 1992. kada je poginuo civil Bošnjak, čije je ime uklesano na centralnom spomeniku u gradu. Država Hrvatska je aktivno učestvovala u agresiji budući da su sa tih položaja nerijetko dolazile granate koje su pogađale centar opštine. Porušen je i oštećen značajan broj sakralnih i društvenih objekata.

Jedno od nastradalnijih mjesta ove opštine svakako jeste Batkuša gdje je tokom napada agresora ubijeno 25 mještana. Najmlađa žrtva je imala dvije, a najstarija 66 godina. Na području Posavine hrvatska vojska je odgovorna za smrt više od 3600 građana srpske i nehrvatske nacionalnosti, među kojima je i 120 djece. Hiljade žena i djevojčica je silovano i zlostavljano po hrvatskim logorima i zatvorima, kojih je na području cijele Posavine bilo ukupno pedeset i šest, piše Moja Posavina.

O ubijenoj srpskoj djeci tokom velikohrvatske agresije, rijetko se govori i piše. Ni 26 godina od završetka rata široj javnosti nisu poznata njihova imena, njihove tragične sudbine, a vrlo često ni imena njihovih počinilaca. Građani Srbije apelovali su da se spomenik ubijenoj djeci tokom hrvatske agresije podigne u Beogradu, a da se 1. maj proglasi Danom sjećanja na najmlađe stradalnike.